2. - Polowanie

[ NINA ]

      Stałam niewzruszona między XIV - wiecznymi nagrobkami. Chodziłam od jednego pomnika do drugiego, przy czym czytałam wyryte na nich nazwiska. Alexandra Dobrev... George Dobrev... Octavia Dobrev...

      Alexandra Dobrev - moja matka. Kobieta zajmująca się domem i dziećmi. W tamtych czasach nic nie można było jej zarzucić. Dbała o zwierzęta? Dbała. Pilnowała dzieci? Pilnowała. Była wierna mężowi. Była. Do czasu.

      Poznała pewnego mężczyznę. Nie muszę ukrywać, że był atrakcyjny. Wyróżniał się spośród mieszkańców mojej osady. I w dodatku był wampirem, o czym moja matka oczywiście nie wiedziała. Dopiero po dwóch miesiącach na własnej skórze się o tym dowiedziała. Ugryzł ją.

      George Dobrev - mój ojciec. Zginął w ten sam sposób jak jego małżonka. Z bólu i wściekłości rzucił się na wampira z drewnianym kołkiem, lecz wampir po wypiciu świeżej krwi, jednym ruchem skręcił mojemu ojcu kark i zatopił ostre kły w jego szyi.

      Octavia Dobrev - moja siostra. Cholernie naiwna dziewczyna. Była zauroczona nowym znajomym matki. Była wręcz zazdrosna o niego. Octavia była strasznie egoistyczna. Gdy dowiedziała się o tragicznym zamordowaniu matki przez "dzikie zwierzę" cieszyła się z tego, że będzie miała wampira tylko dla siebie. Skończyła tak samo jak Alexandra. Została tylko i wyłącznie posiłkiem.

      Ale co ze mną? Dlaczego tylko ja żyję? Dlaczego na mnie skończyła się linia rodziny Dobrev?

      Wampir, który wymordował moją najbliższą rodzinę nie zapomniał o mnie. Wręcz przeciwnie. Pragnął mnie. Zamarzył sobie, że będę jego wampirzą partnerką. Że mnie przemieni. Ale czy ja pragnęłam życia wiecznego? Nie. Nawet wtedy nic nie wiedziałam, o tym jak wygląda przemiana w wampira. Nie miałam o tym bladego pojęcia. 

      I teraz zadajmy sobie pytanie: Czy ten wampir mnie pociągał? Nie. W ogóle. Ale co ja mogłam zrobić? Tak po prostu dać mu do zrozumienia, że nie jestem zainteresowana spędzeniem z nim wiecznego życia, jako wampirzyca w dodatku? Skończyłabym jako posiłek. Ale ja chciałam żyć. Dlatego dałam się przemienić.

***

      15:00. Moja codzienna godzina posiłku. Łowy czas zacząć...

Tym razem wybrałam się nad jezioro.  Z dziką szybkością znalazłam się na miejscu i skryłam w cieniu drzew. Jak zwykle zaczęłam nasłuchiwać rozmowy śmiertelników. To moja ulubiona rozrywka. Uwielbiam słuchać zażaleń ludzi na temat swojego życia. Jakie to żałosne...

"Boże, jaka ona jest chuda. Jak patyk. I właśnie dlatego faceci się za nią oglądają, nawet on..." - żaliła się wytapetowana blondynka do równie wytapetowanej blondynki.

 "Widziałeś ten wczorajszy mecz Arsenalu? A jak tamten strzelił główką? To był gol!" - jakże interesujące sprawozdanie z wczorajszego meczu piłki nożnej. Aż ziewam z przejęcia...

"Słyszałaś nową  piosenkę Rihanny? O rany, nie?! Musisz szybko posłuchać! Albo teraz ci puszczę.. Mam na telefonie..." - Muzyka XXI wieku nigdy nie dorówna muzyce lat '20. To były czasy...

      Rozglądałam się naokoło. Czaiłam się na jakiegoś śmiertelnika, który postawi odpocząć od swojego towarzystwa.

      Usłyszałam szmer i trzask suchych gałęzi za moimi plecami. Odwróciłam się gwałtownie, gotowa wyssać krew w celach obronnych.

- Ej, maleńka. To tylko ja.

- Louis, nie denerwuj mnie. - warknęłam zirytowana.

- Polujesz? - zapytał z podejrzliwym wzrokiem.

- 15:00. Moja godzina łowów. - odpowiedziałam na zadane pytanie.

-Wystarczyło powiedzieć "tak".

      Przewróciłam teatralnie oczami. Ja jestem głodna, a on jak zwykle próbuje mnie wyprowadzić z równowagi. Norma.

      Nagle poczułam świeży zapach ludzkiej krwi. Wyostrzyłam swój słuch, podobnie jak Louis, który w ciągu ułamka sekundy znalazł się koło mnie. 

      Gromadka śmiertelników. Dwóch chłopaków i dwie dziewczyny.

- Czyżby podwójna randka? - szepnął mi do ucha Tomlinson.

- Gryziemy? - spytałam z nadzieją.

- Biorę dziewczyny. - rzucił i szybko znalazł się koło nich. - Witajcie. - uśmiechnął się i wbił kły w szyję pierwszej dziewczyny.

 ***

- Louis, pomóż mi! - zawołałam.

- Tamte ciała już wyrzucone, teraz tylko te... - westchnął.

      Tomlinson wziął się za ciała dwóch facetów. Ja tymczasem zaniepokojona rozglądałam się dookoła. Odczuwałam wrażenie, że jesteśmy obserwowani.

- Co wy robicie? - razem z Louisem gwałtownie odwróciłam się.

      Zobaczyliśmy... człowieka. Śmiertelnik miał na sobie zwykłą białą bluzkę, a na niej założoną dżinsową kurtkę. Do tego czarne rurki i białe supry. Włosy postawione do góry i lekki zarost. Typowy śmiertelnik.

- Zadzwonię na policję... Zabiliście niewinnych ludzi... - patrzał na nas poważnie. 
- Zaraz ciebie zabijemy. - syknęłam i rzuciłam się na chłopaka.

- Nina, nie zabijaj go! Wymarz mu to zdarzenie z pamięci. - powiedział zdecydowanie Louis.

      Patrzyłam się wściekle na chłopaka. Widziałam ten strach w jego oczach. Czułam pulsujące dwa razy szybciej serce. Oszczędzić go czy nie?

      Odwracałam po kolei głowę to na Tomlinsona, to na człowieka. Zabić czy wymazać pamięć?

- Wymarz mu pamięć. - upomniał mnie stanowczo Lou.

- Jeśli tak bardzo chcesz... - westchnęłam, po czym usunęłam z pamięci chłopaka całą tą sytuację.

- Zadowolony? - krzyknęłam wściekła do Louisa, gdy uciekliśmy z tamtego miejsca.

- Bardzo. - odparł, po czym doszczętnie wyprowadził mnie z równowagi.

- Ja nie bardzo. - rzuciłam i poszłam wściekła jak najdalej od hybrydy.

________________________________________________________

Jest rozdział drugi! Jak przeczytaliście, akcja rozwija się powoli, lecz - mam nadzieję - ciekawie.
Dziękuję za oddane komentarze pod rozdziałem pierwszym i zapraszam do komentowania tego rozdziału.
Każdy daje mi wielkiego kopa do dalszej pracy :D
Ty + komentarz = mój uśmiech ;)